Jak tak będzie wychodził do okna , to jeszcze wypadnie

Skierka podsypiała, kiedy przyleciał rodzic z jedzeniem. Wzięła całego ptaka i zaczęła - całkiem zresztą sprawnie - zajadać. Rodzic odleciał, ale za parę minut przyleciał drugi z drugim ptakiem. Tym razem Skierka została nakarmiona przez mamę albo tatę. Oczywiście cały czas dawała upust swojej radości swoim słodkim, donośnym głosikiem.   Rodzic po nakarmieniu Skierki poszedł jeszcze poszukać jakichś resztek - chyba sam był głodny. W końcu odleciał. Skierka więc zajęła się ulubionym ostatnio zajęciem, to jest oglądaniem panoramy Warszawy - dzisiaj niestety deszczowej.   Na tym zdjęciu widać jak Skierka pędzi do jedzonka.

klik  klik ------>

We Wloclawku ktos nam ukradl sokoły,ale widzę,ze Skierkę tez nam ktoś uprowadził

   

Skierka była dzisiaj markotna, bo często lało i nie mogła siedzieć na tarasie - co jej ostatnio najwyraźniej sprawia ogromną przyjemność.

   

Teraz jej wprawdzie nie widać, ale bardzo dobrze ją można usłyszeć - pewnie dopomina się od rodziców późnej kolacji.

Kamera ciągle działa, więc zaglądam sobie co i raz do gniazdka. Dzisiaj w gnieździe była Skierka - tak, tak - to na pewno była ona. Tak twierdzą specjaliści, a więc kamień z serca mi spadł, bo było podejrzenie, że coś się z nią złego stało. Na szczęście wróciła.

Ale teraz (godz. 19:15)  kiedy zajrzałam do gniazda zastałam tu parkę gołębi. One biedaki nie wiedzą, że trafiły do jaskini lwa. Oj, lepiej żeby ich sokoły nie spotkały. A gołębie sobie spacerują po aparatamentach, gruchają na potęgę i nie wiem, czy nie szykują się do założenia gniazda.  Wygląda na to, że instynkt samozachowawczy je porządnie zawodzi, uciekam stąd zaraz bo nie chcę być świadkiem tragedii gołębiej, kiedy wrócą sokoły.

 

Piękny pokaz Basiu Dobrze powspominać Dziękuję

Do gniazda zajrzała Sawa (najprawdopodobniej to ona) - może czekała na Skierkę? Skierka się nie pokazała - ma pewnie ciekawsze zajęcia.

Dzisiaj jak zwykle zajrzałam do gniazda sokołów warszawskich spodziewając się tego, co widzę codziennie - czyli pustego gniazda. A tutaj: niespodzianka.   W gnieździe siedzi sobie Wars, czyści piórka, dziobie kamyczki (a może wyjada resztki po ucztach Skierki), wygrzebuje dołki. Że to Wars jestem pewna na 95%. Bo ma skrzyżowane pióra na ogonie i jest bardziej smukły niż Sawa. Ona ma dwie białe plalmki na głowie - ptak, którego dzisiaj widziałam plamek nie miał. A Skierka z kolei ma białe końcówki ogona i przynajmniej jeszcze do niedawna zachowywała się bardzo głośno, a dzisiaj w gnieździe było cichutko. A więc to chyba jednak Wars. Siedział dłuższy czas, potem usiadł sobie na skraju gniazda, rozłożył skrzydła i chyba zażywał kąpieli słonecznej (w Warszawie dzisiaj słonecznie i upalnie).   Potem wstał, jeszcze przez chwilę widziałam jego cień - i albo odfrunął, albo siedzi sobie na balkoniku na zewnątrz gniazda. W przyszłym roku być może będzie zainstalowana kamera pokazująca wejśce do gniazda z zewnątrz, będziemy mogli jeszcze lepiej poznać zwyczaje tych pięknych ptaków.   Udało mi się oczywiście sfotografować naszego gościa - a właściwie nie gościa, on przecież był u siebie.

                     

Dzisiaj znowu miałam szczęście. W gnieździe zastałam sokoła. Najpierw myślałam, że to Skierka, ale to chyba była Sawa -  na łebku miała dwie białe plamki. Na zdjęciach tego nie widać, ale kiedy przeszła do drugiego pokoju plamki były widoczne. Niestety, nie udało mi się zrobić zdjęcia z tej kamerki. Ale z pierwszej jak najbardziej. Sawa (umówmy się, że to jednak ona) najpierw leżała przy wejściu z rozłożonymi skrzydłami i ciężko dyszała. Potem weszła w głąb gniazda, kręciła się po nim dłuższy czas, była w drugim pokoju, skubała kamyki. Potem znowu położyła się przy wejściu, znowu dyszała (leżała w pełnym słońcu), pobawiła się patyczkiem i  w końcu odleciała. Ale mogłam ją obserwować dobre 40 minut. Szkoda mi było odejść od komputera, bo nie wiadomo kiedy znowu będę mieć szansę zobaczenia któregoś z członków sokolej rodziny.

             

Na ostatnim zdjęciu widać białe końcówki ogona charakterystyczne dla Skierki. Ale z kolei tutaj widać maleńką plamkę na łebku, co znowu jest charakterystyczne dla Sawy.




No cóż, marny ze mnie Sherlock Holmes. Najważniejsze, że sokoły nie zapomniały o swoim domku i zaglądają do niego ciesząc nasze oczy.